‘Goedemorgen, zegt u het maar?’ ‘We waren naar chalets en huisjes op jullie park aan het kijken’. ‘We vroegen ons af of de 6 persoons chalet een bredere doorgang heeft zodat we met onze zoon met rolstoel naar binnen kunnen?’ ‘En hoe breed de doorgang van de slaapkamers is zodat we hier goed naar binnen kunnen met hem?’ Dit zijn eigenlijk de enige dingen die we willen weten. Voor nu zouden we Ruben nog wel de slaapkamer in kunnen tillen. Én moeten we natuurlijk met Ruben zijn rolstoel een chalet in kunnen komen. Daarbij willen we voor Ruben en zijn zusje ieder een eigen kamer op vakantie. Want als er onrust uit breekt bij Ruben is het fijn de ruimte te hebben voor hem. De mevr van het park is aan de andere kant van de lijn heel resoluut en zegt direct ‘voor een vakantie mét familielid in een rolstoel verwijs ik u naar onze 4 persoons rolstoeltoegankelijke chalet’.
Ze gaat door ‘U bent met 4 personen toch?’ Wij: ‘Ja, daar hebben we naar gekeken’. ‘Maar uw aangepaste chalet bevat een 2 persoons bed waar het hoog-laag bed zich bevind en dan alleen nog een andere slaapkamer met een stapelbed’. ‘Dat zou betekenen dat onze zoon in de grootste kamer slaapt met het aangepaste bed, een van ons bij hem en een van ons of op de bank of in het stapelbed’. ‘Of nog leuker, samen in het stapelbed’. ‘Ja, nou ja, het is maar voor een week he’ zegt ze. En er nog achteraan ‘vakantie is toch ook een beetje aanpassen he!’ Om vervolgens ook nog te zeggen ‘Zal ik hem maar vast voor jullie als optie zetten he’. ‘Als je dan over 4 dagen niet reageert is de boeking definitief’. Pardon! Nou mevr dat gaan wij dus niet doen. Zeker niet voor zo’n hoog bedrag! En als het nu een ruim chalet was voor dat bedrag! ‘Nou uhm bedankt’ En we gaan verder zoeken. Dit hele park en deze houding valt af. We zijn verbijsterd dat dit anno 2023 gebeurt. Dat iemand zo kan antwoorden en niet open staat voor. Verbijsterd, maar we moeten er toch ook cynisch om lachen. We zien al voor ons hoe we samen in een stapelbed liggen. Tja, het hele jaar is al een beetje aanpassen en hebben we met slechte nachten te maken. Dan ben je al heel wat gewend en maakt dat weekje samen met je man in een stapelbed liggen en kleine ruimte toch ook niet uit? Waar doen wij nu moeilijk over? Thuis slapen we ook al met enige regelmaat apart van elkaar. Laten we dit leuk op vakantie ook doen. Of laten we ons gewoon gedragen als broer en zus. Ik kan me nog zo herinneren dat ik vroeger met mijn broer ruzie maakte wie er boven in het stapelbed mocht.
Gek eigenlijk dat er op veel parken wel aangepaste chalets zijn maar dit 4 persoons chalets zijn waarvan de aanpassingen zich in de ouder slaapkamer bevinden. Kinderen of jongeren met een beperking gaan niet op vakantie?
Na onze kampeerervaring afgelopen jaar en de kinderen die nog steeds het Willeweten naar de Camping boek pakken wilden we nu een camping in Nederland zoeken. Niet dát er wat gebeurt maar als er wat gebeurt wilde ik toch wat dichterbij huis zijn deze keer. En het word toch opnieuw een ‘test’ of op vakantie gaan gaat. Geeft het niet teveel slapeloze nachten voor Ruben? Niet teveel onrust? Dat kunnen we alleen maar nog een keer ervaren. Zonder de nasleep van een operatie en beenbreuk terplekke. Mét nu een vetrelaxte puber. Die thuis zelfs blijft liggen in bed of door de Luvion bijna volledig verstaanbaar roept ‘iiiiiiiwil (uit bed)’ om vervolgens nog lekker een tijdje te blijven liggen, vrolijk zijn benen omhoog gooit en nog een keer zich uitgebreid uit rekt. Alleen al met dat feit geven we het een kans van slagen.
Niet Ruben maar de hele zoektocht naar een juiste vakantieplek bracht ons even aan het twijfelen. We startten de zoektocht vroeg in het jaar. Het liefst wilden we een camping aan zee. Na wat rond bellen en vragen bleek dat ze bij campings op parken aan zee wel safaritenten hadden. Ook wat grotere. Maar deze zijn binnen ‘mooi’ gemaakt met steigerhout wat de doorgang in de tenten lastig maakt. Nu kunnen we wel Ruben in de binnentent uit de rolstoel tillen maar om hem dan met zijn bijna 1.40 een smal gangetje en smal slaapvertrek in te tillen.. Ik zag hemzelf dan al verstijven. Een tweetal campings wilden wel wat opmeten of boden een alternatief huisje aan maar bij veel campings hoorden we vooral veel ‘nee, kan niet’ en ze wilden vooral niet meedenken over hoe er een rolstoel in een tent zou passen. We lieten het kamperen aan zee los en zochten andere mogelijkheden. Kamperen, maar ook op niet te ver rijden. Als we maar lekker een weekje weg konden. Ook dit werd lastig. Dan maar op zoek naar chalets of een huisje. Maar ook hier liepen we dus tegen doorgangen aan en een park wat dus totaal niet mee dacht. Terug bij af. Wat wilden we?
Een camping, niet te groot maar toch met genoeg te doen voor beide kinderen. Want, het is prachtig dat we van alles geregeld hebben voor Ruben maar zijn zusje moet zich ook lekker zelf kunnen vermaken. En een tent met 3 slaapvertrekken + genoeg ruimte. Dát laatste bracht ons ineens op het idee te focussen op het soort tent en daarnaar te zoeken alleen. Heel toevallig had een organisatie die in Nederland en plekken binnen Europa staat een nieuw soort tent die dit alles had! Na een telefoontje met onze standaard vragen ‘kan de rolstoel naar binnen?’ ‘hoe hoog is de opgang naar de tent? ‘Hoe groot zijn de slaapvertrekken’ waren we nog enthousiaster! Dat niet alleen, ze gingen alles opmeten voor ons en dachten mee welke campings in Nederland dan geschikt zouden zijn! Er bleven 4 opties over. Wow! Precies wat we zochten!
Het eindelijk zo ver. Of we nu naar Frankrijk gaan of de Achterhoek, de hoeveelheid spullen die we meenemen blijft hetzelfde. Nu alleen nóg meer met Ruben zijn eigen ‘matras’ mee. Nou ja, klein voordeel is dat niet de hele kar met spullen er tijdens een stop uit hoefde maar we in 1 keer door reden naar het park. Én dat we midden op de dag vertrokken. Er was rust bij Ruben om een beetje te eten eerst en met gezonde spanning te vertrekken. Of zou het geweest zijn omdat we het ‘plaatje’ kamperen nu gevormd hadden? De kinderen waren vrij relaxed. Alleen bij aankomst was er even bij Ruben ontlading. Je moet je dan natuurlijk melden bij de receptie en toch eventjes uitstappen. Dit wilde Ruben niet. Want, de kar met spullen eruit was uitladen voor hem. En waar is die tent dan? We kozen ervoor op te splitsen. Een van ons bleef bij Ruben in de bus. Erover praten hielp. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat dit het enige moment van ‘paniek’ is geweest bij Ruben.
Dankzij, mede dankzij de organisatie hebben we een heerlijke kampeervakantie gehad! Er werd gevraagd of het zo zou lukken met de rolstoel. En als ze een bed weg moest halen of schuiven met iets kon en mocht dit allemaal. De binnentent was ruim genoeg om én Ruben zijn rolstoel te zetten én ook nog zijn speelmat weg te leggen. Ruben voelde zich hélemaal thuis op de camping!
De eerste dagen wel even zoeken en natuurlijk een beetje moeilijker in slaap komen. Maar al snel hadden we een lekker ritme te pakken. Er was genoeg te doen op de camping. Zusje kon lekker haar eigen weg vinden en vriendjes en vriendinnetjes maken. Én Ruben kon lekker zijn ‘ding’ doen. Spelen bij de tent maar ook op pad. Op pad was dan vooral als het aan Ruben lag naar een ‘terras’ of ‘restaurant’. De combi bowlen met binnenspeeltuin én eten werkte voor beiden goed. Heerlijk als je zelf met je spraakcomputer aan kan geven wat je wel en niet wil. Én kan roepen bij een kasteel ‘saai’ ‘daar terras’.
Deze vakantie was geen test meer maar vanaf dag 1 al geslaagd! Waar slapen ergens anders altijd een ding was bleef Ruben de laatste ochtend lang in zijn ligorthese liggen! Het voordeel dat we vorig jaar nog niet hadden dat Ruben hetzelfde ligt als thuis met de orthese mee. De kinderen wilden zelfs nog niet naar huis! Een weekje was nu nét te kort. Moet wel zeggen dát het onszelf wel veel energie kostte dat we daarvoor ook niet veel langer moeten gaan. Maar wie weet volgend jaar. Én met deze tenten zijn er in binnen en buitenland veel mogelijkheden. Én met ROAN vakanties die ons geweldig geholpen hebben!
Ja, vakantie kost voorbereiding en we staan continu ‘aan’ maar de vrijheid van de camping, het even uit onze eigen omgeving zijn, niks ‘moeten’; het is het meer dan waard! Én met de juiste tent én oprijplaten kunnen wij nog wel een paar jaartjes op deze manier kamperen.
‘Vakantie, dat is gewoon een beetje aanpassen toch, he mevr van R. Pot?